Gespannen zit Nadia Bouza samen met haar kleindochter te wachten op haar interviewers, Dychinairo en Salma van de Dapperschool in Amsterdam-Oost. ‘Ik ben erg zenuwachtig,’ zegt ze. ‘Maar ik vind het heel leuk om te doen!’ Een voorstelrondje breekt het ijs. Nadia verontschuldigt zich voor haar Nederlands. Maar leerling Salma kan vanwege haar Marokkaanse roots bijspringen als het nodig is. Toevallig komen ze ook allebei uit Tetouan.
Waarom bent u naar Nederland gekomen?
‘Mijn man is op zijn achttiende voor werk naar Nederland verhuisd. Nadat wij getrouwd zijn, ben ik samen met hem naar Nederland vertrokken. Dat was in 1980. Ik was toen achttien jaar. We kwamen terecht op een boerderij in de buurt van Enschede. Twee jaar later gingen we in Amsterdam wonen. De eerste paar jaar heb ik vaak gehuild. Ik miste mijn ouders enorm en verlangde vaak terug naar Marokko. Nu mijn ouders zijn overleden, woon ik liever in Nederland. Dit is mijn land.’
Gaat u nog vaak terug naar Marokko?
‘Ik ga niet vaak terug; soms voor vakantie. Dan blijven we een week of vier, vijf en bezoeken we voornamelijk familieleden, waaronder mijn broers en zussen. Ik heb twee broers en twee zussen in Marokko. Zij hebben allemaal kinderen. Ik mis ze heel erg. Het grootste gemis zijn toch mijn ouders die zijn overleden. Ik vind het heel fijn dat mijn kinderen dichtbij mij wonen.’
Wat waren u verwachtingen in Nederland?
‘Ik wilde graag met mijn man zijn. We gingen trouwen en wilden een gezin starten. Maar eenmaal in Nederland aangekomen, voelde ik mij eenzaam. Ik had hier geen familie, geen vriendinnen. Die woonden allemaal in Marokko. Het was wel anders dan ik had verwacht. Ik heb de eerste jaren ook veel gehuild. Inmiddels ben ik gewend. Ook aan het eten. Ik houd van alles. Mijn lievelingseten is frietjes en pannenkoeken. Ook houd ik van Surinaams eten.’
Zou u ooit weer in Marokko willen wonen?
‘Nee, ik kan niet meer terug. Ik woon al veertig jaar in Nederland. Ik weet niet beter en ben niks anders meer gewend. Mijn kinderen en kleinkinderen wonen allemaal in Nederland en die kan ik niet missen of achterlaten.’
