Ik heb weinig van gemerkt van verschillen tussen mensen’

Dursun en Jahneall van Basisschool De Kinderboom in Amsterdam-Noord interviewen Willy Glorius. Mevrouw Glorius  is op Sumatra geboren in 1931. Ze maakt gezellig een praatje met de leerkrachten die samen lunchen. Nog altijd heeft mevrouw Glorius grote interesse hoe het nu toe gaat op scholen, omdat ze zelf met kinderen van alle leeftijden heeft gewerkt.

Kunt u iets over uw jeugd in Indië vertellen?
‘Ik ben geboren op Sumatra in 1931. Mijn ouders kwamen beiden uit Nederland. Zij gingen naar Batavia, voor werk. Ik had geen broers of zussen. Ik heb weinig van gemerkt van verschillen tussen mensen. Voor mijn ouders was iedereen gelijk. In onze straat woonden we met allemaal verschillende nationaliteiten door elkaar. We speelden samen gezellig buiten.
In de koloniale tijd hadden we bediendes. De baboe was voor het koken en om op de kinderen te passen Ook was er iemand die de tuin verzorgde. Zij werden goed behandeld en werden betaald voor hun werk. Ook dat vonden we eigenlijk heel gewoon.

Wat veranderde er na de bezetting?
‘Tijdens de bezetting van de Japanners werd alles anders. Mijn vader ging het leger in. Hij ging van plek naar plek. Ik zag hem drie jaar niet. Vaders werden weggehaald en familie wist niet waarheen. Mijn moeder en ik gingen naar het kamp Tjideng. Wat vreselijk was dat je dagen op appèl moest staan, netjes in de rij. Kleine kinderen moesten dit ook doen. En ze deden ’t ook, anders kregen de moeders straf.  Er was honger. We aten blaadjes van de heg! Je kreeg acht centimeter brood per dag voor twee personen. Een snee brood was net  iets dikker dan een blaadje papier.’

Hoe was de reis en het leven erna in Nederland?
‘De reis was met een vrachtboot. Met duizend mensen op de boot, dertig dagen lang. Zo gingen we naar Rotterdam. We gingen naar mijn zus in Eindhoven. Mensen zeiden heel verbaasd dat ik zo goed Nederlands sprak. Mijn ouders hebben nooit iemand gediscrimineerd. Ik heb daar zelf eigenlijk ook nooit last van gehad. Je eigen houding is heel belangrijk. Gewoon gezellig met iedereen omgaan! Je kleur of geloof is niet belangrijk. Ik ben later voor verpleegkundige gaan studeren. Ik vond het leuk om met kinderen te werken. Eerst met baby’s, maar later werkte ik voor kinderen van alle leeftijden. Ook in het onderwijs. Ik heb meegedaan aan een boek en een documentaire/film over het kamp.’