‘Ik was eenzaam, maar ook trots en koppig’

Terwijl Mihael, Alia en Sara zijn jeugdfoto’s bekijken en proeven van de door hem gemaakte hapjes (veel met avocado) vertelt Adan Campos Verdugo over de mooie natuur, de hoog gelegen meren, de bergen en het zachte klimaat van zijn geboorteland Chili. Hoe hij vertelt, maakt de leerlingen van basisschool De Rivieren nieuwsgierig naar het land dat ze nog nooit hebben bezocht.  

Wat voor land is Chili?
‘Chili is het land van de 1000 vulkanen. Hierdoor zijn er veel aardbevingen. Drie heb ik er meegemaakt. De eerste toen ik kleuter was; ik kan het me nog goed herinneren. We speelden op straat. Eerst was er veel onrust van de dieren. Vogels, honden, ze voelden dat er iets ging gebeuren. En toen begon het. We hoorden in de verte een zwaar geluid, alsof er een grote vrachtwagen aankwam. Opeens begon alles te bewegen. Ik wilde naar huis rennen, maar ik viel steeds om want alles bewoog. Het was heel angstig.’

Waarom bent u naar Nederland gekomen?
‘Ik had een goed leven in Chili. Mijn ouders hadden een restaurant en verschillende culinaire winkels in Valparaiso. Ik heb een gelukkige jeugd gehad, met veel vrienden, vaak buiten spelen, er was voldoende te eten en ik kreeg goed onderwijs. Toen ik wat ouder was ging ik vaak naar de haven. Valparaiso is een grote havenstad gelegen aan de Stille Oceaan. Al die grote schepen met mensen uit verre landen, met andere culturen en een andere taal, dat intrigeerde me. Ik kon daar uren naar kijken. Als kinderen droomden we dat we op zo´n schip mee gingen. Ondanks mijn goede leven ben ik toch weggegaan. Ik was 17 en wilde niet in dienst. Ik wilde avontuur, reizen maken, andere culturen leren kennen, andere talen leren. Ik denk dat het wonen in een havenstad heeft bijgedragen aan mijn drang om te vertrekken. Op mijn 17^e vertrok ik dan ook naar Parijs – ik sprak goed Frans en de cultuur sprak me ook aan – met het voornemen om daar te gaan studeren en werken. Maar als jongeman in een grote vreemde stad waar je niemand kent was moeilijk en hard. Toch wilde ik geen hulp van m’n ouders. Ik was eenzaam, maar ook trots en koppig. Ik heb het een jaar geprobeerd en ging toen op aanraden van kennissen naar Nederland, eerst Rotterdam, later Amsterdam. Daar ben ik op een boortoren gaan werken. Ik maakte er veel vrienden en verdiende er veel geld. Daarvan kon ik door Europa reizen, andere mensen uit andere landen en culturen leren kennen. Andere talen leren spreken. Dat was een mooie tijd.’

Had u last van heimwee?
‘Mijn moeder gaf me bij mijn vertrek het bekroonde poëzieboek Las uvas y el viento mee. Daarin stonden prachtige gedichten van de Chileense schrijver Pablo Neruda. Wanneer ik me eenzaam voelde of heimwee had, las ik hieruit. Ik heb het boek nog steeds. Een andere oplossing tegen heimwee en eenzaamheid was contact zoeken met mensen uit mijn eigen land of uit landen uit de omgeving van Chili. Door samen te zijn, te praten over je geboorteland en over de politieke situatie, door samen te luisteren naar muziek waarmee je bent opgegroeid en andere activiteiten te doen ontstonden vriendschappen. Dit heeft onder andere geleid tot de oprichting van het tijdschrift ‘Jose Marti’. En ervoor gezorgd dat ik minder heimwee heb.’