‘In 1955 vertrokken met we met De Oranje’

Kerolas, Steef, Yumi en Yassine van het Metropolis Lyceum in Amsterdam-Noord interviewen Jeanette van der Stelt bij haar thuis. Het gesprek ging heel erg goed en de leerlingen hebben antwoord gekregen op alle vragen en nog meer geleerd. Ze hebben zelf een verslag geschreven. ‘Super om al deze mooie verhalen te horen en om alle dingen te zien die in het huis stonden.’

Was er is echt in Indië spraken van segregatie of integratie?
‘Oh ja, absoluut. Ik denk dat er nog steeds enorme verschillen zijn tussen mensen, maar ze leefden wel bij elkaar. Op Java heb je dus veel verschillende mensen: in West-Java had je de Soenanese bevolking, je had in Oost-Java de Madurese, dat is weer een ander eiland. Het is een enorm eilandenrijk met allemaal kleine rijkjes.’

Hoe was de bootreis?
‘Ik heb vier keer de reis gemaakt. Geweldig was dat, maar als je vijf bent niet hoor, dan word je gewoon in die crèche gestopt. Het was echt een passagiersschip, geen cruise schip. Maar mijn ouders gingen uitgebreid tafelen. Glaasjes wijn en voorafjes, mooi opgemaakt. En dan was het de kunst om een keer bij de kapitein aan tafel te komen.’

Wat vond u ervan om naar Nederlands-Indië te verhuizen?
‘Ik heb nooit het idee gehad dat dat überhaupt aan ons gevraagd is. Ik denk dat mijn ouders gewoon gedacht hebben van oké we gaan dat doen. We zijn in 1955 weer met de boot vertrokken met de Oranje. Daar weet ik dus wel veel meer van en heb ik ook wel een foto van. Dat we het afscheid hebben. Kijk, hier is de hele familie opgetrommeld om afscheid te nemen als wij aan boord van ‘de Oranje’ gaan. Dus dit is mijn tante waar we lang in huis hebben gezeten.’

Had u nog dingen uit de Nederlandse cultuur toen u daar woonde?
‘Ja weet ik niet, kaas of zo of hagelslag? Dat waren wel de dingen die je miste. Dan werd er weer een pakje uit Nederland gestuurd en daar zat dan kaas in blik in.’

Hoe was het om terug te gaan met uw eigen familie?
‘We zijn dus ons oude huis in Bandung gaan bekijken. We zijn de helling opgelopen, naar die tuin gelopen en ik zie deze enorme galerij van palmbomen die je hier op de foto ziet.  En dat was alsof ik terugkwam in de straat waar we in Malang gewoond hadden. De eerste keer woonde ons gezin aan de straat. We hadden dus vier van die rijen palmbomen met wandelpaden en fietspaden. Mijn vader heeft dat dus nagebouwd in de tuin in Bandung. Na veertig jaar zag ik gewoon wat hij daar heeft getekend. Mooi ja.’