‘Ik zocht vooral veel contact met andere Spaanse mensen’

Kian, Maureen, Phillipe en Serhan van het Montessori Lyceum Amsterdam spreken met de Spaanse Rosario Bueno. Vanwege de liefde kwam ze naar Nederland, maar nu mist ze nog wel eens de leuke Spaanse feestjes waar iedereen danst.

Waarom bent u naar Nederland gekomen?
‘Ik ben in Spanje geboren en ontmoette er 38 jaar geleden mijn man. Nadat we 6 jaar samen waren, ben ik in 1993 naar Nederland gekomen. Mijn moeder was ertegen, zij wilde niet dat ik weg zou gaan en we hebben toen ook nog gekeken naar mogelijkheden om in Spanje samen te wonen. Omdat mijn man hier een baan had hebben we toch voor Amsterdam gekozen. Ik ben bij hem gaan wonen en we wonen nog altijd in dezelfde woning in de Pijp. In het begin had ik veel heimwee. Gelukkig kon ik vaak terug. Mijn ouders zijn inmiddels overleden, maar we gaan nog steeds geregeld naar Spanje. We hebben een huis in het dorp waar ik opgegroeid ben.’

Wat deed u om u hier toch thuis te voelen?
‘Ik zocht vooral veel contact met andere Spaanse mensen. Die ontmoette ik in Casa Migrante, een ontmoetingsplek voor Spaanstalige migranten. Ik deed er ook vrijwilligerswerk en Nederlandse taalles volgde ik er. De eerste drie jaar heb ik alleen Engels gesproken met Nederlanders en nog vind ik gesprekken in het Nederlands best moeilijk. Terwijl ik best veel Nederlandse taalcursussen heb gevolgd. Met onze dochter heb ik ook altijd Spaans gesproken, gelukkig maar want zij kon daarom altijd met haar familie in Spanje praten. Van Nederlands eten zoals stamppot met worst houd ik niet zo en ik kook thuis nog altijd graag Spaanse gerechten. Iets wat ik heel leuk heb gevonden van Spanje is dat er altijd leuke feestjes zijn met veel dansen. Dat is hier een stuk minder.’

Heeft u een studie gedaan?
‘Ik wilde graag naar de universiteit, maar mijn ouders en broers vonden dat geen goed idee. Zij vonden dat vrouwen thuis het huishouden moesten doen. Ik heb wel een administratieve opleiding in Sevilla gedaan en werkte voor een makelaar. Toen ik in Amsterdam was, waren alle deuren voor een administratieve baan dicht voor mij. Ik kon niet in het Nederlands schrijven. Ik heb een tijdje als datatypiste gewerkt. Aan de lange werkdagen van 9 tot 17 uur, met pauzes in een kantine, heb ik nooit kunnen wennen. Ik vind het veel beter zoals we het in Spanje doen. We werken van 8 tot 14 uur en gaan dan een paar uur naar huis om te eten en te rusten en dan werken we weer van 17 tot 20 uur.’

Wat waren uw verwachtingen en zijn ze uitgekomen?
‘Eigenlijk was mijn wens: een huis kopen, kinderen krijgen en werken. Een huis hebben we in Spanje en we hebben een dochter gekregen. Zij is nu 22 en studeert in Utrecht. Alleen met werk is het niet zo gegaan zoals ik graag zou willen. Dat komt niet alleen door de taal, maar ook omdat ik na de geboorte van onze dochter niemand had die op haar kon passen. De creche was destijds te duur en daarom geen optie, en mijn schoonouders konden niet helpen want zij werkten allebei. Dus aan de ene kant vind ik dat jammer, maar aan de andere kant was het mijn keus om bij haar te zijn en dat was ook goed.’