‘Hij zag tot zijn schrik dat ook zijn eigen huis was getroffen door een bom’

Na het bombardement op de Ritakerk liep de 9-jarige Gerard Rebel met zijn broertje verdwaasd naar huis. Waar zijn andere broers en zussen waren, wist hij niet. In de Bremstraat zag hij tot zijn schrik dat ook zijn eigen huis was getroffen door een bom.

Wat herinnert u zich van het begin van de oorlog?
“Talloze Duitse bommenwerpers die over vlogen. Telkens ging het luchtalarm af en moest je snel naar binnen om te schuilen. Soms gebeurde dat midden in de nacht. Dan liepen we naar een buurvrouwtje onder ons. In onze pyjamaatjes zaten we bij haar onder de trap, want dat leek de veiligste plek.”

Heeft u het bombardement meegemaakt in 1943?
“Samen met mijn broers en zussen zat ik die dag in de Ritakerk om het 25-jarig bestaan van de kerk te vieren. Ineens ging het luchtalarm af. En meteen daarna werd het donker. Ik werd wakker, met mijn hoofd op een bank en begon te schreeuwen: ‘Ik ga dood, ik ga dood’. Struikelend over planken, stenen en misschien ook wel over mensen, ben ik naar buiten gegaan en huilend naar huis gelopen.

In de Bremstraat schrok ik enorm want hier waren ook bommen gevallen. De deur van ons huis stond half open, maar mijn moeder was er niet. Gelukkig kwam ze al snel aangelopen. Ze wilde een kopje thee voor ons maken om ons te troosten. Maar dat ging niet.”

Keerden uw andere broers en zussen ook weer terug?
“Mijn zus bleek gewond in het Wilhelminagasthuis te liggen. Mijn oudere broer kwam thuis met pijn aan zijn rug. Mijn moeder heeft toen glas en puin van een bed gehaald en hem erin gelegd. Vader nam mij mee naar de Eerste Hulp op de Wingerdweg. Maar ik kon niet worden geholpen, want ook dat gebouw was gebombardeerd. En iemand kwam vertellen dat een jongen op een brancard bij de Ritakerk naar mijn moeder had gevraagd. Bij de kerk trof mijn moeder mijn broer aan met wonden in zijn rug en hoofd en splinters in zijn lichaam. Pal voor hem was een bom gevallen en de kinderen die daar
hadden gezeten, waren dood.”