‘Het was wennen, maar we hebben hier alleen maar goede mensen ontmoet’

Deniz, Mohammed, Nadim en Aysa van het Rapenland in Eindhoven hebben zich goed voorbereid op hun interview met Ayse Eren, maar toch voelt het nog even onwennig. Mevrouw Eren (69) is geboren in Turkije. Maar toen er te weinig werk en daardoor ook te weinig geld was, kwam haar vader naar Nederland. Drie jaar later, ze was toen 16 jaar, volgde ze haar vader, samen met haar moeder en jongere zusje. Niet veel later kwamen ook haar twee jongere broertjes en was het gezin Eren weer compleet.

Hoe was het om uw vader te moeten missen?
‘Het was vreselijk. Niet alleen omdat hij wegging maar ook omdat we toen in Turkije ons huis, dat redelijk afgezonderd lag, moesten verlaten. We verhuisden naar de tweelingzus van mijn moeder want het was veiliger om als moeder met vier kinderen niet alleen te wonen. In de grote tuin van mijn tante stond een huisje met twee kamers, waar wij woonden. Met onze vader schreven we brieven.’

Hoe voelde het om hier in Nederland aan te komen?
‘Het was koud, glad en donker. We zagen geen zon, die scheen hier niet. Het was ook moeilijk om alles achter te laten in Turkije en dan hier in Nederland met je vader, moeder en zusje bij andere mensen te gaan wonen. We huurden bij hen twee kamers. Na acht maanden kregen we gelukkig een huis. Toen mijn broers ook naar Nederland kwamen hadden de mensen waar wij woonden nog een kamer over, maar die konden wij niet huren. Dus toen hebben mijn broers eerst nog enkele weken in een schuur van de buren gewoond. Buiten was het erg koud, het sneeuwde en in de schuur was geen kookplaat of wc.

Voor mij als oudste kind was het zwaar. Als je de oudste bent, ben je eigenlijk ook een soort moeder. Dan zorg je ook voor iedereen. Ik werkte dus van de ochtend tot de avond, dan maakte ik eten voor iedereen en ging ik in de avond naar school. Het wennen was moeilijk, maar met de mensen hier hebben we nooit moeite gehad, eigenlijk hebben we vooral goede mensen ontmoet. Ook nu nog, de mensen hier in de straat zijn lief voor mij.’

Waar werkten jullie?
‘Mijn vader heeft op verschillende plaatsen gewerkt. Eerst bij Bata Best, daarna bij de Daf en vervolgens ging hij aan de slag in een slachthuis voor kippen. Toen is hij helaas ziek geworden. Mijn moeder werkte ook, niet zo lang want zij moest voor vier kinderen zorgen en later dus ook voor mijn vader.

Zelf heb ik 1,5 jaar bij een Amerikaans bedrijf gewerkt vanaf dat ik 16 jaar oud was. Toen ben ik getrouwd en heb ik een half jaar in Frankrijk gewoond. Daarna ben ik weer teruggekomen naar Nederland, waar ik bij mijn oude bedrijf weer mijn werk kon doen. Dat deed ik 34 jaar lang bij dezelfde baas.

Door een reorganisatie verloren veel mensen hun baan en ook ik werd ontslagen. Ik vond het erg jammer dat ik weg moest. Het was echt een goed bedrijf, met een fijne baas en ik had leuk werk waarbij ik schakelaars monteerde. En het waren ook goede mensen waarmee ik werkte van veel verschillende nationaliteiten. Na verloop van tijd gingen we samen eten, het voelde echt als een familie. Nu werk ik bij Stichting Ik Wil, dat doe ik al acht jaar en hierbij kook ik voor veel mensen.’