‘Het is zo stil op straat hier’


Sadé, Zara, Mimi, Néomy vertellen het verhaal van Veronica van de Kamp
GhanaAmsterdam-Zuidoost

Sadé, Zara, Mimi en Néomy uit groep 7A van OBS Wereldwijd interviewen mevrouw Veronica van de Kamp. Mevrouw Van de Kamp komt naar de school met een grote tas met Ghanese beeldjes erin, die ze aan de leerlingen laat zien. Ook heeft ze traditionele Ghanese kleding aan en sieraden mee. Ze vindt het moeilijk om Nederlands te spreken, dus interviewen de leerlingen haar in het Engels.

U komt uit Ghana, maar u heeft een Nederlandse naam, hoe komt dat?
‘Mijn naam in het Ghanees is Veronica Nana Ama Datibia Boafo. ‘Nana’ betekent dat ik van een koninklijke familie kom in Ghana. ‘Ama’ betekent dat ik op een zaterdag geboren ben. In Ghana, krijg je automatisch de naam van de dag in de week dat je bent geboren. Elke dag is er een naam. Maar hier ben ik Veronica van de Kamp, omdat ik met een Nederlandse man ben getrouwd.’

Hoe was het in uw land, Ghana?
‘Heel goed. Ik heb een goed leven gehad in Ghana. Ik was secretaresse van een heel grote firma. Ik verdiende goed. Ik kwam hier alleen maar op vakantie, ik wilde Europa zien en ik kende hier iemand, waar ik op bezoek ging. Toen was er een feest, waar ik voor werd uitgenodigd, en daar ontmoette ik mijn man. We begonnen met elkaar te praten en we werden verliefd. Ik bleef hier bij hem. In het begin was het niet makkelijk, ik moest me aapassen aan zijn cultuur. Ik was ook snel zwanger, dat gaf wel uitdagingen, want mijn eerste kind kreeg epilepsie toen hij drie maanden oud was. Dus ik had een kind met speciale zorg. Maar ik heb nergens spijt van. Ik houd van mijn leven. Ik zou niets veranderen. Het was een mooi huwelijk en ik houd van mijn kinderen.’

Wat vond u van Nederland?
‘Ik vond het een mooi land, maar wel koud. En het eten vind ik niet lekker. Haring bijvoorbeeld. Wij eten nooit vis die niet gekookt is. Haring is niet gekookt of gebakken. Mijn man zei; ‘Je moet het proeven’. Ik heb het nooit geprobeerd. Maar gelukkig is hier veel eten te koop en ik kook voor mezelf op de Ghanese manier. Mijn man hield niet van Ghanees eten. Het enige Ghanese eten, dat hij lustte, was pindasoep en rijst.’
‘Het is rustig hier. In Ghana groeten mensen elkaar veel op straat en ze toeteren vanuit de auto als ze bekenden zien, hier kan je dat niet doen, dus het is zo stil op straat hier. En weet je wat grappig is? De matches hier heten ‘lucifers’. In Ghana is Lucifer een satan. Dus mijn man kocht lucifers en ik was in de war, ik wilde niet iets in huis hebben dat Lucifer heet. Het was de naam waar ik last van had. Lucifers noemen wij ‘matches’, Later begreep ik dat lucifers gewoon matches zijn.’
‘Nu ben ik gewend hier in Nederland en ik doe heel veel. Ik organiseer bijvoorbeeld het Kente Fugu festival op Kwaku, daar promoten we de Ghansese cultuur.’

Hoe reageerden uw ouders toen u vertelde dat u in Nederland wilde blijven?
‘Ze waren niet blij. In het begin waren ze bang. Geen enkele ouder wordt blij van een verhaal als het mijne. Ik kwam hier iemand tegen en ik bleef gewoon bij hem. Maar toen realiseerden ze dat ik gelukkig was, waren ze blij voor mij.’

Mist u Ghana soms?
‘Ja, ik mis Ghana. Home sweet home. Ik ga elk jaar naar Ghana en dan ga ik altijd alleen. Maar ik kom altijd weer terug naar Nederland, want mijn kinderen wonen hier. Ze zijn hier opgegroeid. Ze zijn half-Nederlanders, half-Ghanese. Dus dit is nu ook mijn thuis. Wat ook meespeelt, is dat mijn oudste kind in een rolstoel zit, hij kan niet lopen, hij kan niet praten. Dus hij heeft zorg nodig. Wat hij nodig heeft, hebben we niet in Ghana. Dus mijn man bleef meestal hier om voor hem te zorgen. Dat is het goede aan Nederland. Als ik dit kind in Ghana had gekregen, zou het moeilijker zijn. Hier is er veel hulp en ondersteuning.’

Kwamen uw ouders wel eens naar Nederland?
‘Ik verloor mijn vader, voordat ik op reis ging en ik verloor mijn moeder toen ik zes weken in Nederland was. Ja, dat was erg moeilijk. Als ik aan mijn moeder denk, dan huil ik nog steeds. Die pijn gaat nooit weg. En in 2017 verloor ik mijn man. Vooral voor mijn kinderen is het erg moeilijk. Elke keer met kerstmis missen ze hun vader, want met kerstmis waren we altijd samen. En mijn schoonmoeder, de oma van mijn kinderen, is twee jaar geleden overleden. Dus er is veel verlies. Vorig jaar zaten we met z’n vieren aan de eettafel met kerstmis. Zonder papa en zonder oma. Ik doe mijn best voor mijn kinderen, maar ik neem nooit de plaats van hun vader in.’

In het begin zei u dat u van een koninklijke familie komt, wat betekent dat eigenlijk?
‘Mijn vader en moeder zijn de leiders van verschillende steden, zij zijn de eigenaren. En ik als oudste dochter, zou de ook de leider worden als mijn ouders overlijden, maar ik heb gezegd dat ik het niet wilde. Het is te veel verantwoordelijkheid.’

 

 

 

 

Contact


Heb je een vraag aan ons? Wilt u meedoen als verteller, als basisschool, of een bijdrage leveren door een interview te begeleiden? Neem contact op, we helpen graag verder.

Christine: +31 6 816 834 18

NL41 TRIO 0254 753892