‘Staken in de Lekstraat’


Kenny, Kishaya en Brayanna vertellen het verhaal van Johan Frederik IJisberg
, 40 jaar toen de oorlog begon
LekstraatDe Rivierenbuurt

Tinie IJisberg was 1 jaar toen de oorlog begon. Haar vader, Joop IJisberg, was tramconducteur en zat in het verzet. Hij deed mee aan de grote Februaristaking van 1941. Een jaar later werd Joop IJisberg opgepakt en gefusilleerd. Mevrouw IJisberg heeft haar vader daardoor nooit goed gekend. Later vond ze een aantal briefjes terug die haar vader tijdens zijn gevangenschap aan haar familie had geschreven.

Hoe was het om de briefjes te lezen?
"De briefjes kwamen pas in 1981 in mijn bezit. Het bleken wel vijfhonderd briefjes te zijn, die mijn vader wekelijks via het wasgoed weg smokkelde uit de gevangenis. De doos met briefjes heeft vroeger heel lang bij ons thuis in de kast gestaan. De kast was niet op slot, maar niemand kwam er aan. In 1981 ben ik de briefjes gaan lezen. Dat kostte me zó veel moeite. Ik heb toen mijn vader pas leren kennen, tientallen jaren nadat hij was overleden. Hij schreef in de briefjes heel veel over ons gezin, zijn werk en onze situatie. Het was heel emotioneel om dat allemaal te lezen, maar ik ben er heel blij mee dat ik dat gedaan heb. Nu liggen de briefjes in het Verzetsmuseum, omdat ik anders bang was dat ze verloren zouden gaan."

 Hoe is het om een vader als verzetsheld te hebben?
"Mijn vader heb ik nooit als held gezien. Hij was een gewone man, net als jullie vaders, maar hij vond het zo onrechtvaardig wat er gebeurde. Dus hij besloot er iets aan te doen. Tijdens de Februaristaking stonden de trams stil, ook op de Lekstraat. Maar het personeel mocht in die tijd niet staken, daarmee liepen de werknemers het risico ontslagen te worden. Een enkele tram probeerde nog uit te rijden, maar daar zijn mensen voor gaan liggen. Die tram werd uiteindelijk omgekieperd. Op de dag van de Februaristaking zei mijn vader: 'Ik doe mijn goede pak aan, want vandaag wordt er niet gewerkt'. Uiteindelijk is mijn vader doodgeschoten voor zijn rol in het verzet.”

Hoe vindt u het om hier over te praten?
"Ik vind het nog steeds heel moeilijk. Het doet veel pijn. Het enige dat heel sterk bij mij leeft is: dit alsjeblieft nooit meer. Ook al heb ik de oorlog zelf nauwelijks meegemaakt, ik was drie jaar toen mijn vader werd doodgeschoten. In zijn laatste brief, zijn afscheidsbrief, schreef mijn vader aan mijn moeder: 'Groet onze lieve schat Tinie, ook al heeft zij mij nauwelijks gekend.’"

Tijdens het interview

 

Contact


Heb je een vraag aan ons? Wilt u meedoen als verteller, als basisschool, of een bijdrage leveren door een interview te begeleiden? Neem contact op, we helpen graag verder.

Christine: +31 6 816 834 18

NL41 TRIO 0254 753892