‘Mijn moeder is door de Japanners uit haar eigen huis gegooid’

Sara Hafsa en Dunya  van het Metropolis Lyceum Lyceum in Amsterdam-Noord hebben meneer George Whortington geïnterviewd.  Hij is geboren in 1953 en heeft tweeëneenhalf jaar in Indonesië gewoond in de stad Bandung; het is een stad die hoger ligt dan de andere steden waardoor het een lekker koel klimaat heeft. De leerlingen merkten dat meneer Whortington het leuk vond om over zijn verleden te vertellen, ondanks dat hij van zijn ouders vrij weinig heeft meegekregen.’

Vraag wat is de Birma-spoorlijn?
‘Tijdens de Tweede Wereldoorlog veroverden de Japanners Indonesië. Ze wilden een directe spoorlijn van het water naar het binnenland en mijn familieleden moesten hard werken aan het aanleggen van deze spoorlijn. Er waren enorm veel doden gevallen door te weinig water, verhongering en zelfs geweld. Ze werden er erg slecht behandeld; zo zijn twee ooms van mij overleden aan malaria mijn vader heeft vier jaar aan de spoorlijn moeten werken, maar hij heeft het uiteindelijk wel overleefd.’

Hoe heeft muziek in die tijd een rol gespeeeld?
‘Mijn vader zat vroeger in een band voordat hij was getrouwd met mijn moeder en hij was enorm muzikaal. Hij speelde meerdere instrumenten, zoals viool, saxofoon, piano en ukulele. Mijn vader heeft toen hij aan de spoorlijn moest werken, vier jaar lang mensen geholpen om positief te blijven en door te zetten. Het samen zingen heeft hun enorm geholpen.’

Wat heeft uw moeder meegemaakt?
‘Mijn moeder heeft veel meegemaakt waaronder twee oorlogen achter elkaar. Wat heel zwaar was voor haar is dat mijn moeder door de Japanners uit haar eigen huis gegooid werd en ergens anders moest wonen. Ze werd ook een ‘binnen-kamper’:  dat houdt in dat ze een soort van opgesloten werden door de Japanners, want ze mochten een bepaald gebied niet uit, dus dat was erg heftig.’

Reflectie
‘We hebben veel geleerd van de interview. Zo weten we nu wat andere mensen daar hebben meegemaakt in de Tweede Wereldoorlog, in plaats van alleen wat er in Europa gebeurt. Het was ook erg leuk om oude foto’s en beelden te zien. Meneer Whortington wilde meegeven dat we ons ook moeten richten op ons verleden en dat we dat moeten doorgeven. Omdat het nooit bij hem is gedaan moest hij er zelf achter komen. We vonden het een leuk project en heel anders dan dat we gewend zijn, dus een goeie afwisseling en al die erge dingen die de mensen moesten meemaken, zullen ons zeker bij blijven.’