‘Je kan mensen niet veranderen, je moet ze accepteren zoals ze zijn’

Rania, Beheshta, Kimora en Ruwayda  uit klas 3A van interviewen Waldy Neijhorst. Meneer Neijhorst (1950) is geboren op Curaçao. Als hij 13 jaar oud is, verhuist hij met zijn familie terug naar Suriname, het thuisland van zijn vader. Later ging hij naar Nederland om te studeren.

Waarom verhuisde u van Curaçao naar Suriname? (Rania)
‘Mijn vader werkte voor Shell op Curaçao, en toen hij met pensioen ging, was ik nog jong – 13 jaar pas. Mijn ouders waren al wat ouder toen ik geboren werd, dus toen mijn vader stopte met werken, besloten we te verhuizen naar Suriname. Dat was niet zomaar: mijn vader hield ontzettend veel van Suriname. Hij kwam daar vandaan en wilde zijn pensioen daar doorbrengen. Zo kwam ik in Paramaribo terecht, op een plek waar we een groot erf hadden. In tegenstelling tot Curaçao mocht ik daar buitenspelen en voetballen; dat was voor mij een bevrijding.’

Hoe heeft sport uw leven beïnvloed? (Beheshta)
‘Sport heeft letterlijk mijn leven bepaald. Ik was helemaal gek op basketbal en dat is ook wat me verder heeft geholpen. Dankzij mijn sportprestaties kon ik een beurs aanvragen om in Nederland te studeren. Basketbal was niet alleen een hobby; het was mijn uitlaatklep, mijn passie, en ook mijn weg naar zelfstandigheid. Door basketbal leerde ik reizen, omgaan met mensen, en zelfs mijn vrijheid kennen. Het heeft me gevormd tot wie ik nu ben.’

Hoe ervaarde u de overgang naar Nederland?  (Kimora)
‘Toen ik naar Nederland kwam, had ik al een aantal vooroordelen meegekregen: Hollanders zouden vies zijn, niet douchen, geen zeep gebruiken. En eerlijk gezegd: toen ik hier kwam, leek dat nog te kloppen ook. Op de sportclub werd er gedoucht zonder zeep en ze deelden hun eten niet zoals wij gewend waren. Maar wat ik al snel leerde was: je kan mensen niet veranderen, je moet ze accepteren zoals ze zijn. En dat deed ik. Ik was hier om te studeren, dus ik hield mijn focus. Dat is wat me overeind hield.’

Was er iets dat u had willen veranderen aan uw jeugd?  (Ruwayda)
‘Ja, als ik terugkijk, had ik gewild dat ik mijn vader vaker had verteld wat ik van dingen vond. Hij was streng, ouderwets en ik had veel respect voor hem, misschien wel te veel. Er was geen ruimte om echt te praten, om iets terug te zeggen. Dus toen ik zelf vader werd, besloot ik het anders te doen. Mijn kinderen mochten zeggen wat ze dachten, zonder bang te zijn. En dat heeft ons dichter bij elkaar gebracht.’

Kimora: ‘Het interview met meneer Neijhorst was erg leerzaam. Wat ons vooral raakte, was hoe sport zijn leven bepaalde en hoe hij ondanks moeilijke momenten in Nederland toch zijn plek vond. We hebben geleerd dat hij een moeilijk leven had, vol met discriminatie en ongelijkheid. Dit waren geen leuke herinneringen voor hem. Zijn les aan ons was dat we echt ons best op school moeten doen om een goede toekomst te krijgen. Ik vond dit best zielig dat je zo’n leven hebt gehad. Niet erg fijn. Dit project vond ik best interessant, maar het boeiendste verhaal vond ik dat van deze Indonesische meneer. Wat mij zal bijblijven is de discriminatie die zij hebben ervaren.’