‘In Suriname mochten we alleen maar Nederlands praten’

Noah, Jonathan, Sulayman en Jayden interviewen het Metropolis lyceum in Amsterdam-Noord. Henk Bharos, Hij is geboren in 1950 in Paramaribo dichtbij het centrum. Meneer Bharos was 21 jaar toen hij naar Nederland kwam, in Nijmegen. De leerlingen hebben zelf een verslag gemaakt van zijn verhaal.

Hoe was het om op te groeien in Suriname?
‘Ik ben opgegroeid in het centrum van Paramaribo. Als je naar buiten keek was er eerst een stuk bos en daarachter lag de oceaan. Ik ben naar een Hindoe-school gegaan en heb daar de MAVO gedaan. Daarna ben ik naar een handelsschool gegaan. Mijn vader had een eigen pindakaas-bedrijf en daar werkte in soms ook.’

Wat was uw eerste indruk van Nederland?
‘Ik vond het erg spannend om naar een ver land te reizen. We gingen met het vliegtuig, dus dat was wel fijn. Toen ik hier aankwam was het winter. Wij waren het tropische weer gewend, maar hier was het ijskoud. Ik vond dat wel jammer. Ik vond het raar dat er zoveel flats waren, want in Suriname waren alle flats ziekenhuizen. Na een tijdje kwam ik erachter dat het geen ziekenhuizen waren, maar gewone huizen. Ik was al 21 toen ik in Nederland kwam dus ik ging gelijk aan een studie beginnen. Ik vond de mensen aardig en ik werd goed verwelkomd. In Suriname mochten we alleen maar Nederlands praten, op school en ook thuis. Dat was wel fijn, na aankomst hier, dat we gewoon de taal spraken. Ik miste het eten van Suriname wel in Nederland.’

Wilde u ooit terug naar Suriname?
‘Ik was eigenlijk van plan om terug naar Suriname te gaan, maar een paar vrienden hadden me overgehaald te blijven, want er waren daar ook veel militairen en dat was niet heel leuk, vooral omdat ik brutaal kan zijn.  Het grootste verschil was dat je daar buiten leefde. Normaal was je van ‘s ochtends tot ‘s avonds buiten en dan kwam je snel thuis voor het eten, maar in Nederland was dat anders. In Suriname studeerde ik ook soms buiten, maar hier kan dat niet. Het eten was ook een heel groot verschil.
Toen ik hoorde dat Suriname onafhankelijk was verklaard, was ik erg blij. Ik voelde me toch een soort van vrij.’