‘Ik kwam naar Nederland als avonturier’

Ahmed el Mesri kwam in 1976 op 16-jarige leeftijd vanuit Marokko naar Nederland. Hij was op zoek naar een uitdaging, naar zijn identiteit. Niet het werk trok hem aan, zoals bij veel andere Marokkaanse mannen, maar vooral het westen. Izaan en Suhavana van de Dapperschool in Amsterdam-Oost stellen hem vragen.

Waarom bent u weggegaan uit Marokko?
‘Ik had al jong een eigen souvenirwinkel in Tetouan. Maar toen ging ik puberen. Ik was pas zestien, maar in mijn hoofd was ik groot en kon ik wel opkomen voor mezelf. Ik wilde weg, wilde reizen. De wereld zien. Ik was nieuwsgierig en wilde meer zien en leren. Dus op een dag vertrok ik gewoon. Mijn vader werkte en woonde in Spanje, maar dat land was het niet voor mij. Ook in België, waar ik naartoe ging, kon ik mijn draai niet vinden en voelde ik me niet thuis. Voor mijn gevoel moest ik meer naar het noorden reizen. Zo kwam ik aan in Nederland, Ik was gelijk verliefd op Amsterdam en ben gebleven. Ik ben hier dus niet gekomen als gastarbeider, maar als een echte avonturier.’

Wilde u hier voor altijd blijven?
‘Ik ging af en toe nog wel naar andere landen, maar ik kwam altijd terug naar Nederland. Ik kende hier niemand. Ik sprak de taal niet, had geen geld en geen accommodatie. Ik heb in een kraakpand gewoond. Na drie jaar wilde ik terug naar Marokko. Ik zou in maart gaan, maar kreeg in december een ernstig auto-ongeluk, dat mijn leven drastisch veranderde. Dat gebeurde middenin de nacht tussen Sneek, waar ik met een kennis was stappen, en Amsterdam. Door gladheid vloog de auto uit de bocht gevlogen en ik werd wakker in het ziekenhuis. Ik heb twee jaar moeten revalideren. Worstelend met het idee wat ik nou moest doen met mijn leven. Ik wilde terug naar Marokko, maar door dat ongeluk kon ik niet terug. Ik zou er als gehandicapte geen normaal leven kunnen leiden.’

Bent u nooit meer teruggegaan?
‘De eerste vijf jaar na het ongeluk niet. Nu ga ik elk jaar om mijn familie te zien. Mijn lot heeft mij hier gebracht om anderen te helpen. Er is altijd hoop in het leven. Met mijn stichting Assadaaka, die ik dertig jaar geleden oprichtte, wil ik mensen verbinden. Mensen die ons hard nodig hebben: kwetsbare, arme en eenzame mensen uit alle culturen en religies.’

Bent u blij dat u hier woont?
‘Ik ben blij dat ik in Nederland ben. Ik ben een heel makkelijk mens. Wat ik van het eten vond toen? Ik ben opgegroeid met eten wat de pot schaft. Ik vind zuurkool lekker, maar ook Chinees. Maar Marokkaans eten vind ik nog wel het lekkerst. En ja, de taal leren was moeilijk. Een taal leren is een vak. Als je iets wilt leren dan ga je ervoor.’