Ik ga nog graag en vaak terug naar Egypte’

Magda, Ilyada en Carlos nemen plaats aan de tafel in hun school de Poolster, waar Abier Mahmoud al is geïnstalleerd. Ze draagt mooie,  kleurrijke kledij en prachtige, Egyptische voorwerpen liggen voor haar op tafel. Zoals altijd is het begin best spannend, maar even later zijn ze  geanimeerd in gesprek met mevrouw Mahmoud.

Wat miste u het meeste toen u Egypte verliet?
‘Mijn familie! De geur van mijn land, de kleur van mijn land… Het was niet makkelijk om weg te gaan en dat achter te laten. Ik ben geboren in Alexandrië, dat is een grote, oude stad, heerlijk aan zee. Mijn vader was erg streng. Ik mocht niet altijd naar buiten, maar dat deed ik wel graag. Vooral om lekker met vriendinnen buiten te lopen in de warme avondlucht. In 1990 ging ik van Egypte naar Nederland, om daar te settelen met mijn toenmalige man. Ik heb er ongeveer drie jaar over gedaan om Nederlands te leren spreken en ik woon in Amsterdam-Noord. Ik zie Amsterdam inmiddels ook als mijn thuis, mijn tweede thuis. Ik ga nog graag en vaak terug naar Egypte.’

Wat zijn de verschillen tussen Egypte en Nederland?
‘Ten eerste het weer natuurlijk. De winter begint in november. In Egypte is het maar twee maanden echt koud: in december en januari.  Februari valt alweer mee en vanaf maart wordt het lekker. In het Zuiden is het trouwens altijd warm. Een ander verschil is het onderwijs. Onderwijs in Egypte is zwaar. Op school heb je wel zes vakken per dag. Bijna iedereen is hoog geschoold, we kennen er nauwelijks analfabetisme.
De traditionele kledij is prachtig. We dragen lange gewaden met mooie gekleurde stiksels en bijzondere sieraden. Het eten is overheerlijk, veel beter dan in Nederland, als je het mij vraagt. Doulma is een gerecht dat we veel eten en komt eigenlijk uit Turkije. We eten moussaka, pasta met gehakt en kaas, mixed grill. Vis, garnalen… en Kushari! Dat is een gerecht van rijst met bruine linzen, gebakken uien en rode saus, heel lekker.’

Kunt u wat meer over uw familie vertellen?
‘Ik heb twee broers. De ene is ouder en de ander jonger dan ik. Zij wonen allebei in Egypte. Ik ben het enige meisje in de familie. Net als nu in mijn eigen gezin, ben ik ook de enige vrouw, als moeder van drie jongens.  Aan de ene kant kan ik het missen, een meisje erbij, maar aan de andere kant heeft het ook iets moois om de enige vrouw te zijn. Mijn kinderen kunnen alle drie vloeiend Egyptisch spreken. Zelf heb ik een stichting, Stichting Cleopatra. Deze Stichting is een maatschappelijke organisatie en die zet zich in in Amsterdam-Noord, tegen armoede en voor verbinding. We koken traditionele maaltijden en organiseren andere evenementen in de Banne. Kom gerust eens langs!’