‘Honger hebben we hier in Eindhoven gelukkig nooit geleden’

Lola, Linde en Stef wandelen met een doosje chocolade in hun handen naar het huis van Anne van den Broek (1931) in Eindhoven. De leerlingen van de Hasselbraam hebben zich goed voorbereid en hebben er ook zin in om haar te ontmoeten. Ze herinneren elkaar er nog snel even aan om haar met ‘u’ aan te spreken. Bij de receptie vragen ze de weg, en via de lift, een aantal gangen vinden ze haar appartement. Mevrouw van den Broek doet open en heet de kinderen welkom.

Wat veranderde er voor u toen de oorlog begon?
‘Eigenlijk kan ik me er niet veel meer van herinneren… Ja, de bombardementen en vliegtuigen waren hinderlijk, maar gelukkig hebben we nooit honger geleden. Ik was ook niet bang, want ik werd ook helemaal niet bang gemaakt. In het zuiden hebben we weinig meegemaakt, in het noorden was het veel erger.

We aten ook nog gewoon hetzelfde als wat we gewend waren, aardappelen, vlees en groente. Wel allemaal op de bon. Je kon niet zo veel vlees kopen als dat je gewend was. Er was nog geen supermarkt, maar er was wel een buurtwinkel.’

Bent u wel nog naar school geweest toen de oorlog begon?
‘O ja, ik zat op de lagere school en de scholen werden ook bezet, moesten we weer naar een andere school, of een week vrij. Dat hebben we wel meegemaakt. Maar dat vond ik eigenlijk wel leuk, eens een keer een andere school toch?’

Heeft u bombardementen meegemaakt?
‘Ja, zeker, daar heb ik midden in gezeten. Het bombardement van 6 december, daar zaten we midden in! We zaten met het hele gezin klaar om op de fiets van Valkenswaard naar Eindhoven te gaan. We zouden om 16.30 uur bij oma (in Eindhoven) op bezoek gaan. Het alarm hadden we niet gehoord. We stonden klaar voor de overweg, toen ze begonnen te schieten en te bombarderen. Toen zijn we een huis in gevlucht en dat is gelukkig niet geraakt. Dus ja, we hebben het er goed vanaf gebracht.’