‘Hier in huis spreken we geen Surinaams’, zei mijn moeder.


Ashika, Lehan en Kenza vertellen het verhaal van Jean Milan
Paramaribo

Ashika, Lehan en Kenza van het Edith Steincollege in Den Haag, interviewden Jean Milan. Ze werd geboren in 1947 in Paramaribo.

Hoe was het leven toen in Suriname?
‘Ik kom uit een gezin met vijf kinderen. Mijn vader had zijn eigen zaak, hij was begrafenisondernemer en mijn moeder was huisvrouw. Zij zorgde voor de kinderen en deed af en toe ook de catering op recepties, voor de directie van de KLM. Wij kwamen uit de middenstand. Elke dag hadden wij te eten, maar er was geen luxe. Ik heb de onafhankelijkheid in Suriname, 43 jaar geleden meegemaakt. Ik ben naar het stadion gegaan waar de nieuwe vlag werd gehesen. Dat maakte mij trots.’

Hoe was het op school?
‘Wij schreven op een lei en later op de middelbare school met een pen met een veer, die je in inktkoker moest dopen. Surinamers zijn erg streng met kinderen en de leerkrachten waren acht uur per dag je moeder en je vader. Er waren meisjes- en jongensscholen. Op mijn school zaten Hindoestanen, Japanners, Chinezen en Libanezen. Pesten bestond niet!  We waren allemaal Surinamers. De Nederlandse taal, was de enige officiële taal, andere talen waren verboden. Je leerde de Surinaamse taal gewoon op straat, onderling spraken we dat, maar thuis mochten we dat niet! Surinaams is een taal die door de slaven werd gesproken, zodat de witte mannen het niet konden verstaan. Het is een mengeling van verschillende talen. Het bestaat o.a. uit het Frans en het Engels.

Ik heb de lagere school gedaan, daarna de MULO. Op mijn vijftiende,  ging ik in het weekend helpen in het ziekenhuis. Op mijn achttiende mocht ik de verpleging in en daarna heb ik de opleiding psychisch zorg gedaan, om met mensen te werken met een geestelijke beperking.’

Wat is het verschil in het hebben van respect in Nederland en Suriname?
‘In Suriname kun je geen scheldwoorden gebruiken, het is veel strenger. Hier gaan mensen vaak in discussie met elkaar. Je moet niet met je ouders in discussie gaan. Je mag inspraak hebben, dat is goed, maar er zijn grenzen. Bij Surinamers blijft je kind heel lang thuis, wij kennen geen studentenflats. Je blijft thuis tot je trouwt met iemand.

Als laatste wil ik jullie dan ook meegeven, respect voor je ouders moet je altijd hebben, wanneer je ze niet meer hebt, merk je wat je mist!’

Contact


Heb je een vraag aan ons? Wilt u meedoen als verteller, als basisschool, of een bijdrage leveren door een interview te begeleiden? Neem contact op, we helpen graag verder.

Christine: +31 6 816 834 18

NL41 TRIO 0254 753892