‘België was precies hetzelfde als Marokko’

Liv, Thijs en Tess van basisschool Strijp Dorp in Eindhoven interviewen de 60-jarige Abdelkader Elbouchaib in de Arrahmaan moskee. Ze mogen dit doen op de meest bijzondere plaats in de moskee: de gebedsruimte. Als meneer Elbouchaib de gebedsruimte binnenkomt, gaat hij eerst bidden. De leerlingen kijken toe hoe hij bidt en gaan dan op de zachte vloer zitten om hem de eerste vraag te stellen. Meneer Elbouchaib kwam in 1990 vanuit Marokko naar Nederland.

Hoe bent u vanuit Marokko naar hier gereisd?
‘Ik ben met de trein via Algeciras, Madrid, Barcelona en Zuid-Frankrijk naar België gegaan. Vijf dagen deed ik erover. Dat wilde ik graag want ik hou van reizen.

Toen ik de eerste keer vanuit Marokko kwam in 1989, was het eigenlijk het plan om in België te gaan studeren. Ik had een test gedaan voor de opleiding en was aangenomen en ik had een langdurig visum nodig. Hiervoor moest ik naar Frankrijk, naar de ambassade. Ik ging om 10 uur ’s morgens met mijn broer met de trein naar Frankrijk, maar net voor de grens hoorden we dat er een staking was en dat de treinen niet verder reden. Mijn broer belde een taxi, maar die kreeg een ongeluk en toen konden we niet verder. We hebben toen 1,5 uur op een nieuwe taxi moeten wachten en deze heeft ons naar de ambassade gebracht. We kwamen daar pas om half 5 aan. Ik kreeg te horen dat ik terug moest naar Marokko voor een visum, maar ik kon niet terug en belde familie in Helmond. Daar kon ik een aantal dagen blijven. Kort daarop kreeg ik werk en toen ben ik gebleven.’

Hoe was het om steeds in een ander land te zijn en weer opnieuw te moeten beginnen?
‘Ik heb in België veel familie, broers en een tante, en in Nederland heb ik ook familie dus ik hoefde niet echt te wennen. Dat is natuurlijk wel anders dan dat je helemaal alleen hierheen komt. België was precies hetzelfde als Marokko, er woonden veel Marokkaanse mensen en er waren Marokkaanse bakkerijen, viswinkels en cafés. Dat was in Nederland in het begin nog niet zo, maar dan gingen we in België boodschappen doen. En ik had ook al snel werk dus dat hielp ook mee. Ik heb op de hogeschool ook Engels en Frans gehad, dus het communiceren was niet moeilijk voor me.

Zou u nog terug willen naar Marokko?
‘Dat is een moeilijke vraag. Voor nu niet. Ik mis wel mijn ouders, die zijn nog in Marokko, maar mijn kinderen zijn allemaal hier. Ik heb vier kinderen en zij spreken niet zo goed Marokkaans. Bovendien wonen en werken ze hier. Misschien dat ik later zou gaan als zij ook naar het buitenland gaan.’