‘’Vriendelijkheid is het wapen in het leven’’

Wietse, Phileine en Camiel uit groep acht van Het Wespennest hebben veel vragen bedacht voor Dolf van der Veen. Ze luisteren aandachtig naar zijn verhalen en bewonderen de foto’s die hij heeft meegenomen naar school. Phileine vindt het vooral bijzonder dat hij de hele oorlog naar eten moest zoeken. “Hij moest lange hongertochten maken om aan voedsel te komen en wij kunnen nu gewoon naar de supermarkt om iets te kopen en het meteen opeten… Dat is wel een gek idee.” Dolf wil de kinderen graag iets meegeven met het interview: “Vriendelijkheid is het wapen in het leven. Maar als jullie maar niet over je heen laten lopen!”

Hoe kwam u aan eten in de Tweede Wereldoorlog?
“Ik heb flink wat fietstochten gemaakt in de oorlog om aan voedsel te komen, want in Amsterdam Noord was er niks meer. Vooral tijdens de Hongerwinter van 1944-1945 was alles op. Ik ging niet meer naar school en had geen hobby’s meer, maar ik maakte lange fietstochten door de kou om voedsel te zoeken. Hongertochten noemden we dat. Dan fietste ik op mijn fiets zonder banden door het koude winterweer richting Uitdam met een lege melkfles. En als ik daar aankwam, ging ik in de boerderijstal bij de koeien in de stal opwarmen, dat was zo heerlijk warm. Dan keerde ik terug met mijn gevulde melkfles. Of ik ging naar Wieringermeer of Hoorn met een karretje langs alle boeren om te vragen of ze wat aardappeltjes voor mij hadden. Dan liep je dus eigenlijk te bedelen. Maar omdat ik er nogal jong uitzag en een goede babbel had, waren de boeren goed voor mij en kreeg ik vaak wel wat te eten mee.”

Heeft u ook fijne dingen meegemaakt in de oorlog?
“Tijdens de Hongerwinter ben ik samen met mijn nichtje naar Friesland gegaan in een vissersbootje. Mijn ouders konden niet mee want volwassenen werden sneller opgepakt door de Duitsers. In Friesland zijn we in Broek, vlakbij Dokkum, door een christelijk gereformeerd gezin opgevangen. Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik hun huis weer voor me… Ik kwam bij die mensen binnen na een lange, gure tocht en daar stond een prachtige bos rozen op een glazen tafel. Die weelde heeft wel indruk op me gemaakt. Het waren lieve mensen en we mochten er een half jaar blijven. Ook na de oorlog hebben we altijd contact met elkaar gehouden. Ik heb zelfs mijn oudste zoon, Sybren, vernoemd naar de vader van het hartelijke gezin.”

Denkt u nog vaak aan de oorlog?
“Ja, hoe ouder ik word, hoe vaker. Aan mijn Joodse vriendjes van toen bijvoorbeeld. Die werden ’s nachts door de Duitsers opgehaald. Nou, die zijn nooit meer teruggekomen… Laatst was ik bij een joods museum en toen heb ik mijn vriendje teruggevonden op een foto. Elke morgen denk ik nog: wat ben ik blij dat ik toen geen Jood was. Ik vind het zo erg wat er allemaal is gebeurd.”