‘Toen ik pas in Nederland was, was ik eenzaam’

Ona, Ashwa en Karym worden ontvangen door Yusuf Basci (1960) met thee in glaasjes en Turkse koekjes, gebakken door de buurvrouw. Meneer Basci kwam in 1980 op 21-jarige leeftijd vanuit Turkije naar Nederland. Aan de leerlingen van basisschool Strijp Dorp vertelt hij van alles over zijn leven.

Wat is uw favoriete herinnering over Turkije?
‘Ik groeide op in Ankara, de hoofdstad van Turkije, en heb daar een hele goede jeugd gehad met heel veel vrienden. Met hen was ik altijd buiten. We zwierven door de stad. Die was heel groot en heel vrij. Zoals je weet is Turkije een gebergteland en wij wilden altijd weten wat we áchter die berg zouden vinden. Nu trekt Ankara niet meer. Er is veel veranderd en de stad is heel groot geworden. De bergen zijn weg.’

Waarom bent u naar Nederland gekomen?
‘Ik moest weg uit Turkije vanwege de politiek. Tijdens mijn jeugd en studietijd was er een rechts regime. Ik zat met mijn vrienden bij een linkse studentenvereniging. En volgens de machthebbers waren wij ‘schuldig’. Ik ben getrouwd met een Turkse vrouw, die al in Nederland woonde met haar ouders. En zo ben ik Nederland binnengekomen.

Toen wij getrouwd waren, gingen wij bij mijn schoonouders in huis wonen. We hadden een hele kleine slaapkamer, want er woonden nog drie kinderen in dat huis. Dus we woonden in totaal met zeven personen in een kleine huurwoning. Na vier jaar kregen wij een flat.

Toen ik pas in Nederland was, voelde ik mij niet lekker, ik was eenzaam. Ik had iedereen, al mijn vrienden en familie, moeten achterlaten. Je kon ook niet makkelijk even op bezoek gaan, want de vliegtickets waren erg duur. Ook telefoneren naar Turkije kostte toen nog veel geld. In het begin voelde ik mij erg alleen en heb ik veel gehuild. Gelukkig is dat overgegaan en nu zou ik niet meer terug willen.’

Wat voor werk hebt u gedaan in uw leven?
‘Ik heb veel verschillende werkzaamheden gedaan. In Turkije pakte ik alles aan als student, van schoenen poetsen tot water verkopen en werken in een bedrijf dat medische hulpmiddelen verkoopt. Toen ik in Nederland aankwam, moest ik natuurlijk eerst Nederlands leren, dat vond ik heel moeilijk. Daarna ben ik naar de Sociale Academie gegaan. Daar hadden ze voor ons, mensen uit verschillende landen, een speciale klas gemaakt. Er zaten studenten uit Turkije, Marokko en Suriname. Ik heb daarna verder gestudeerd aan de Open Universiteit voor leraar voor Turkse kinderen. Ik heb onder andere gewerkt bij basisschool De Driestam.

De Nederlandse taal leerde ik van vrijwilligers en ik ben daarna zelf ook vrijwilligerswerk gaan doen bij allerlei organisaties. Zo zat ik vijftien jaar in de ouderraad van de school van mijn kinderen. Ik ben er trots op dat ik al heel lang in de organisatie van de jaarlijkse fakkeltocht zit. Deze tocht voor vrede en verdraagzaamheid wordt op 24 december gehouden in het centrum van Eindhoven. Ik wil een warm pleidooi houden voor vrijwilligerswerk, iets voor elkaar doen, dat geeft verbinding in de samenleving. Ik hoop dat jullie ook allemaal vrijwilligerswerk gaan doen!’