‘Na de oorlog pakten ze mijn zuster’

Louise Koopman-Looye vertelde hoe lief iedereen voor elkaar was in de schuilkelders als er luchtalarm was. Maar er werd ook gestolen uit de huizen van de verdwenen Joodse buren. Ze was al die jaren bij haar moeder thuis, en heel bang.

Hoe kijkt u terug op de Tweede Wereldoorlog?
“Ze hebben mijn vriendinnetje Lilly Buitenkant gepakt. Ik was elf jaar. Ik zat op de stoep, tegenover mij stond een auto. De portieren gingen open. Toen zag ik die rotmoffen, die gingen hier en daar de huizen in. De kinderen kwamen naar buiten. Daar was mijn overbuurmeisje Lilly, ze huilde. Die rotmof pakte haar op. Ze huilde zo erg en vroeg of ze haar beertje mee mocht nemen. Toen kreeg ze een klap van die Duitser. Ik zag het allemaal gebeuren. Lilly moest de auto in en ik heb haar nooit meer teruggezien.”

Wat deed u overdag?
“Meestal was ik binnen bij moeder. Ik was de jongste van vijf kinderen. Vanaf de eerste dag van de oorlog ben ik niet meer naar school gegaan. Mijn Joodse tante, die later ook vermoord is, had me opgehaald: ‘Het is oorlog! Kom mee naar huis!’ Ik was bang.

Als het luchtalarm afging, ging de hele buurt naar de schuilkelder. En wat waren de mensen dan lief en goed voor elkaar. Maar er werd ook gestolen, uit de huizen van Joden die weggehaald waren. Er zijn mensen uit mijn naaste omgeving die daar echt van geprofiteerd hebben.”

Wat herinnert u zich van de bevrijding?
“Aan het einde van de oorlog moest er zo nodig schoon schip gemaakt worden. Pakken ze mijn oudste zuster. ‘Jij hebt geheuld met de Duitsers! Je haren eraf!’ Hebben ze haar hoofd ingesmeerd met die vieze rotzooi. Menie. Toen kwam mijn buurjongen die zei: ‘De eerste die aan haar komt, die krijgt met mij te maken!’ Hij heeft haar ontzet. Het waren vijf rotjaren.”