‘Mensen zeggen wel dat alle Duitsers slecht waren, maar dat is niet zo’

Nehir, Leroy en Meyra van basisschool Rapenland in Eindhoven fietsen door de zon naar Tinie Tax. Hij zal ze vertellen over zijn leven als zesjarig kind in de oorlog. De kinderen worden ontvangen door hem en Will, zijn partner. Meneer Tax vertelt zijn verhaal met behulp van foto’s en zelfgemaakte schetsen.

Ging u ook naar school tijdens de oorlog?
‘Het leven ging gewoon door, dus gingen we ook naar school. Maar onze school was ingenomen door de Duitsers en daarom kregen wij les in een café. Later hebben we ook les gehad in een kippenkooi die was schoongemaakt. Er waren ook bankjes in gezet. Pas toen de oorlog voorbij was, gingen we weer terug naar onze oude gebouw. Die hadden de Duitsers gelukkig in een goede staat achtergelaten.’

Waren er ook aardige Duitse soldaten?
‘Mijn moeder stond met een broertje van mij op de bus te wachten. Toen de bus aankwam liepen alle mensen mijn moeder en mijn broertje zomaar voorbij en gingen de bus in. Daar stond toen een Duitse soldaat, hij zei: ‘Raus, raus, lasst zuerst die Frau mit dem Kind gehen’. Alle mensen moesten uit de bus en toen mochten mijn moeder en mijn broertje eerst in stappen, daarna mocht de rest er pas weer in. Mensen zeggen wel dat alle Duitsers slecht waren, maar dat is niet zo.’

Wat is er gebeurd met uw broertje?
‘Mijn broertje was ziek geworden. De huisarts had geconstateerd dat hij een hersenvliesontsteking had. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht, maar daar is hij gestorven. We hadden een kist geregeld om mijn broertje in te begraven, maar we mochten hem niet begraven. Ik weet niet waarom dat was. Dus de kist van mijn broertje stond, op twee balkjes, in het zicht. Mijn vader was bang dat er iets met het kind zou gebeuren, door een hond of iets anders. Toen heeft hij midden in de nacht stiekem het kistje gepakt en in een grot gezet. Naderhand is hij toch begraven. Het graf van mijn broertje is er nog.’