‘Ik zag dat er hier scholen zijn voor dove kinderen’

In een prachtig Afrikaans gewaad komt meneer Demba naar OBS Wereldwijs in Amsterdam Zuidoost waar Amayah, Saad, Christopher en Arya uit groep 7B hem van alles vragen over het land waar hij geboren. Ze praten ook over zijn geloof, want net als Saad is meneer Demba Moslim. En Amayah en Arya willen graag weten hoe Mauritaans klinkt.

Hoe zag uw geboorteland eruit?
‘Ik ben in 1951 geboren in Mauritanië. In een dorpje Bmagen, 400 km van de hoofdstad vandaan.   Mauritanië ligt in Afrika en grenst aan Senegal, Mali, Westelijke Sahara, Algerije en Gambia. Er wonen maar vier miljoen mensen. We hebben vier talen Peul, Wolof, Soninke en Haratin. Maar elke dorp heeft ook een eigen taal. Het was vroeger een kolonie van Frankrijk, dus er wordt ook Frans gesproken. De helft van het land is een hele grote woestijn. En de andere helft is bos. Ik had drie broertjes en een zusje. Wij zijn Moslim en gingen naar de Koranschool. We zaten wel met tachtig kinderen in één klaslokaal. Jongens en meisjes zaten in aparte rijen maar zaten wel bij elkaar in de klas.’

Hoe oud was u toen u vertrok en waarom vertrok u?
‘Ik was 23 jaar toen ik naar Frankrijk ging om daar te werken. Ik had wel werk kunnen vinden in Mauritanië, maar ik verdiende daar heel weinig. Ik had een collega, die in Frankrijk werkte, en die verdiende meer. Dus toen dacht ik: ‘Ik ga naar Frankrijk. Daar kan ik ook meer geld verdienen. Ik kan dan ook nog zorgen voor mijn moeder en vader en kinderen.’ Daarna ging ik naar Duitsland en daarna naar Nederland. Ik werkte in een bloemenveiling, maar dat vond ik niet leuk en toen stopte ik daarmee. Nu werk ik als marktkoopman. Ik koop kunst in Afrika om vervolgens door te verkopen in Nederland. Ik sta bijvoorbeeld iedere maandag op de Noordermarkt in het centrum van Amsterdam.’

Hoe vond u het toen u in Nederland aankwam?
‘Toen ik hier in Nederland kwam, vind ik het vreemd om zo veel fietsten zien. Nederland is vol met fietsen. Vooral in de stad.’

Was het lastig om Nederlands te leren?
‘Ja, het was heel lastig. Ik ben nu bijna 40 jaar hier, maar ik kan niet goed Nederlands spreken. Ik ben met een Nederlandse vrouw getrouwd. Ik zag hier in Nederland dat er scholen waren speciaal voor dove kinderen. Dat was er in mijn land niet. Als je doof geboren werd, had je heel weinig kansen daar. Je telde niet mee in de samenleving. Samen met mijn vrouw heb ik in Mauritanië een school opgericht voor dove kinderen. Mijn vrouw heeft dertien kinderen geadopteerd.’

Voelt u zich meer thuis hier of in Mauretanië?
‘Als ik hier ben, voel ik me hier thuis. Alleen als het winter is, wil ik wel graag naar de Mauretanië. Als ik in Mauretanië ben voel ik me daar thuis.  Als het daar 45 graden is dan wil ik weer terug naar Nederland.’