‘Ik heb Nederlands geleerd door veel naar ‘Sesamstraat’ te kijken’

De thee en de pepernoten staan klaar als Flore, Gigi en Giuliana van het Montessori Lyceum Amsterdam kennismaken met Afifa Tadmine. Mevrouw Tadmine kwam in 1974 vanuit Marokko naar Nederland. De leerlingen zijn benieuwd naar haar verhaal.

Hoe kwam u in Nederland terecht?
‘In Marokko had ik Frans en Arabisch gestudeerd en de nonnen leerden mij borduren. Mijn vader was in Marokko werkzaam in de rechterlijke macht en kwam vaak jonge mannen tegen die veel problemen veroorzaakten, zoals slaan, vechten en drankgebruik. Dit wilde hij beslist niet voor zijn dochter en toen besloten mijn ouders dat ik moest trouwen met een twintig jaar oudere man. Ik was 19 jaar en had hier weinig over te zeggen, het gebeurde gewoon.

Met deze man ben ik naar Nederland gekomen. Hier was ik niet gelukkig, ik voelde me als een gevangene. Mij was beloofd dat ik mocht studeren, maar die belofte werd niet nagekomen. Eigenlijk was het de bedoeling dat ik met deze man kinderen zou krijgen, maar dat is niet gebeurd. Uiteindelijk voelde ik me zo ongelukkig dat ik dit niet meer wilde. Ik mocht bijna niets, want mijn man was erg jaloers.

Ik heb Nederlands geleerd door veel naar Sesamstraat te kijken. Na zeven jaar ben ik van hem in Marokko gescheiden. Mijn moeder, die erg ziek was, wilde graag dat ik terug naar Nederland zou gaan, want zij dacht dat ik na haar overlijden misschien alleen als werkster voor het gezin in Marokko zou moeten werken. En dat wilde ze zeker niet voor haar dochter.’

Hoe was het om in Nederland te zijn?
‘Toen ik hier aankwam in 1974 vond ik Nederland ontzettend groen, echt heel anders dan Marokko. De mensen waren gastvrij en aardig. Het leek wel een paradijs. Na de jaren negentig is dat wel veranderd, er zijn veel culturen die eigenlijk niks met elkaar te maken willen hebben. Over en weer wordt er gediscrimineerd. Het is een harde wereld geworden.

Na mijn scheiding heb ik kookles en Arabisch gegeven bij de Rooie Vrouwen in de Indische buurt. Ik was voorleesmoeder in de bieb en regelde de overblijf van een basisschool. Ook heb ik de stichting ‘de Bloem’ opgericht, een multiculturele instelling voor vrouwen. Door al dit werk kreeg ik de mogelijkheid om een studie maatschappelijk werk te volgen. In 1985-1986 voltooide ik die met een scriptie.

Ik heb twee dochters en een kleindochter en ben daar erg gelukkig mee.’