‘Ik heb dankzij de slagerij geen honger gehad’

De vriendelijke en energieke Hans van ‘t Veer zit helemaal klaar voor het interview. Rebecca en Merel, leerlingen van Wereldwijs in Amsterdam-Zuidoost, vinden het wat spannend, maar Hans weet de kinderen goed op hun gemak te stellen met een praatje en een grapje. De Tweede Wereldoorlog was gelukkig niet alleen maar kommer en kwel voor Hans, die toen in Amsterdam-Noord woonde.

Wat is het heftigste dat u heeft meegemaakt tijdens de oorlog?
‘Ik was vier jaar toen de oorlog uitbrak. Ik heb lang niet begrepen wat oorlog was, daar kwam ik later achter. Het heftigste dat ik meemaakte waren de bommen die vielen. Ook bij ons in de straat. Ruiten vlogen uit de sponningen, plafonds kwamen naar beneden. Ik was die dag ziek en dus thuis, samen met mijn moeder. We moesten schuilen onder de trap; die was stevig. De bommen van toen waren overigens niet te vergelijken met de zware bommen die nu vallen in oorlogsgebieden.’

Had u honger tijdens de Hongerwinter?
‘Nee, ik heb geen honger gehad. Een keer per drie weken kreeg mijn vader, die een slagerij had, extra vlees in ruil voor distributiebonnen. Hij ruilde een deel daarvan met de kruidenier en de groenteman. Zo hadden we altijd groente. Wel een paar keer per week at ik bruine of witte bonen. Ik heb dus nooit echt honger gehad. Mijn ouders gaven ook eten aan anderen bij ons thuis. Twee echtparen zijn na de oorlog nog langs geweest om mijn ouders daarvoor te bedanken.’

Heeft u ook leuke herinneringen aan de oorlog?
‘Gelukkig wel. Na een bombardement had je een krater in de grond en die vulde zich met water. Mijn vrienden en ik gingen daar een keer in zwemmen, in onze onderbroek. Het water was vies, met troep erin en ratten. Ik had geen idee dat je er zo ziek van kon worden. Ik kwam thuis met een zwarte onderbroek van de viezigheid. Ik kreeg me toen een pak op mijn donder! Ik heb het daarna nooit meer gedaan.’

Hoe heeft u de Bevrijding ervaren?
‘Dat was een merkwaardige belevenis. Vliegtuigen kwamen over en lieten voedselpakketten vallen. Omdat er bijna geen auto’s waren, werden de pakketten met paard en wagen en op handkarren naar kruideniers en slagers vervoerd. Ik at toen ook voor het eerst chocola! Na de Bevrijding gebeurden er nog vreselijke dingen. Meisjes die verliefd waren geworden op Duitsers, de zogenaamde moffenmeiden, werden opgepakt en kaal geschoren. Mensen verfden hun kale hoofden en reden hen op een kar rond. Ik joelde ook mee. Achteraf weet ik dat dat natuurlijk niet goed was.’