‘Ik ging naar het kampschooltje en speelde in het bos van Well’

Coby Tanasele (70) is geboren in een kamp voor Molukkers, in het bos van Well in Limburg. Ze woonden destijds in een soort caravans met andere families. Sinds haar dertigste woont zij in Amsterdam. Sheyfayra, Noor en Josephine van de Rivierenschool in Amsterdam-Zuid vragen haar alles over haar leven.

Kunt u iets meer vertellen over uw Molukse achtergrond?
‘Toen na de oorlog de Indonesiërs onafhankelijk wilden worden, had Nederland beloofd dat de Molukken een aparte republiek zou worden. Maar dat lukte niet. Het was gevaarlijk was voor de Molukkers die in het Koninklijk Nederlands Indisch Leger hadden gediend, zoals mijn vader. Zij hadden Nederland altijd gesteund. Daarom moest mijn vader in de oorlog, net als de Hollanders, naar een jappenkamp.

De Nederlanders dachten dat het wel zou lukken met de republiek en dat de Molukse mensen dan weer terug konden. Maar dat is nooit gebeurd. Nu vieren we elk jaar op 25 april de onafhankelijkheid van de Zuid-Molukken. We hopen dat ze in Nederland dan denken: die mensen hebben zich voor ons ingezet, misschien kunnen wij ook iets voor hen doen.’

Hoe was uw leven in Limburg?
‘Mijn ouders waren met mijn broers en zussen naar Nederland gekomen en we woonden in een kamp voor Molukkers in Well, een klein plaatsje in Limburg. Ik ging naar het kampschooltje en speelde in het bos. Mijn broers, zussen en mijn ouders zijn altijd een gesloten boek gebleven. Ze hebben nooit over het leven op de Molukken en Indonesië willen vertellen. Ik denk dat ze ons beschermen wilden. Ik ben over de geschiedenis te weten gekomen door er zelf achteraan te gaan voor een werkstuk op de middelbare school.’

Denkt u nog wel eens aan uw familieverleden?
‘We hebben in Well een monument onthuld waar we de geschiedenis van ons Molukkers in Well herdenken. Op 8 juni organiseren we een herdenking. Ik dacht dat er heel weinig mensen zouden komen, maar er komen er meer dan honderd. Veel van de ouders zijn inmiddels overleden, net als mijn ouders, maar er komen wel veel kinderen en kinderen van kinderen. Het is belangrijk dat je je geschiedenis kent.’