‘Ik ben blij dat ik gekomen ben en kansen gegrepen heb’

Kwadjo, Shanell en Maysa  van het Montessori Kindcentrum Oostzanerwerf  in Amsterdam-Noord interviewen Fatima Ouahou. In Marokko heeft mevrouw Ouahou nog steeds een record discuswerpen op haar naam staan.

Kunt u iets vertellen over uw leven in Marokko?
‘Kenitra is een moderne stad waar ik rechten studeerde. Wij woonden daar met mijn ouders en zeven broers en zussen. Grote gezinnen zijn heel normaal in Marokko. Daar kennen we een ‘wij-cultuur’, met grote families waar je voor elkaar zorgt en op elkaar terug kunt vallen. Hoe groter de familie, hoe beter eigenlijk. Dat geeft kracht om je leven verder op te bouwen. Hier zie je meer een ‘ik- cultuur’ en zijn mensen meer op zichzelf aangewezen. Ik vond het leven daar fijn. Mijn hobby en passie was discuswerpen en ik was daar heel goed in. Met collega-topsporters reisden we door heel Marokko voor wedstrijden. Na al die jaren heb ik nog altijd een record op mijn naam staan. Toen ik hier kwam en op mijn achtentwintigste het sporten na een tijdje weer op wilde pakken, vonden ze mij te oud.’

Hoe was de overgang naar Nederland?
‘Mijn man werkte in Nederland en ik ben voor gezinshereniging met onze dochter gekomen. Ik heb mijn man op de universiteit in Marokko leren kennen. De vader van een vriendin zegt altijd grappend: ‘Fatima heeft twee mooie dingen van haar periode aan de universiteit overgehouden: ze heeft een man gevonden én ze heeft een goede studie gevolgd. Twee halen, één betalen’.  Ik vond het heel spannend om hierheen te komen, ik kende niemand en sprak de taal niet. Ook hadden ze hier eetgewoontes die ik niet kende. Het eerste jaar moest ik erg wennen maar daarna heb ik mijn best gedaan om goed in te burgeren en de weg te leren kennen. Toen ik het inburgeringstraject afrondde, kreeg ik een brief van burgemeester Cohen waarin hij mij feliciteerde. Ik was zo trots op mijzelf. De brief is heel bijzonder voor mij en heb ik altijd bewaard.’

Was het moeilijk hier u weg te vinden?
‘Ik ben hier niet geboren en getogen, maar heb toch de taal geleerd op een niveau, dat ik hier verder mijn weg kan vinden en kan communiceren met mensen. Ik ben iemand die van uitdagingen houdt, dus ik ging ervoor. Hier kregen mijn man en ik nog drie kinderen, waarvan één bijzonder dochtertje. Ze heet Malak en heeft het syndroom van Down.  Haar naam Malak betekent in het Arabisch ‘engeltje’. En zij is echt zo! Omdat ik zoveel van haar leerde, heb ik een stichting opgericht die ik naar Malak heb vernoemd.  Bij Stichting Malak helpen we ouders die ook kinderen hebben met een beperking. We beantwoorden vragen en helpen ze op weg. Verder ben ik actief bij verschillende organisaties, help vrouwen verder te komen en geef trainingen. Ik ben blij dat ik gekomen ben en kansen gegrepen heb. Ik heb er iets moois van gemaakt. Voor mijzelf, voor mijn kinderen en voor de samenleving. ‘

Gaat u nog weleens terug?
‘Bijna elk jaar ga ik terug naar Marokko om mijn familie te bezoeken. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen een verbinding hebben met hun moederland, zodat ze zich niet geïsoleerd voelen. Zelf heb ik hier behalve hun, geen familie. Nu voelen ze dat ze niet alleen vrienden hebben, maar ook familie in Marokko waar zij bij horen. Ook vind ik het belangrijk dat ze hun oorspronkelijke omgeving leren kennen.’

Is er nog iets wat u ons wilt meegeven?
‘Vertrouw in jezelf. Iedereen heeft zijn eigen unieke kwaliteiten. Geloof in je eigen kracht. En blijf proberen en doorzetten. En als het niet lukt is het ook niet erg, dan vraag je mensen om je heen of je gaat iets anders proberen.’