‘Daarom ben ik weggegaan, met veel verdriet, maar ook hoop in mijn hart’

Margot Murg is geinterviewd door Sydney, Chahid, Rayan en Yassin van het Metropolis Lyceum in Amsterdam-Noord. Ze komt uit Paramaribo, de hoofdstad van Suriname. Ze hebben met elkaar haar verhaal vastgelegd, ook in een presentatie. Wat de leerlingen bijzonder mooi vonden: ‘ze heeft moeilijke dingen meegemaakt, maar ze is nooit gestopt met hopen en dromen’.

Hoe lang woont u al in Nederland?
‘Ik woon al meer dan vijftig jaar in Nederland. Ik kwam hier als jonge vrouw, na een reis met de boot van maar liefst drie maanden! Alles was toen spannend en nieuw. De huizen zagen er anders uit, de mensen waren stil. Ik verstond de taal niet goed, maar ik leerde het allemaal beetje bij beetje.’

Hoe was het in Paramaribo? En waarom bent u weggegaan?
‘Paramaribo was warm, gezellig en levendig. Er was muziek op straat, kinderen speelden buiten en de mensen waren vriendelijk. We leefden simpel, maar we waren gelukkig. We hadden niet veel spullen, maar we hadden elkaar. We kookten buiten op hout, aten met de buren en iedereen kende elkaar. Als iemand hulp nodig had, dan stond iedereen klaar. Dat was mooi. Er was weinig werk. Er waren niet genoeg kansen. En ik wilde vooruit in het leven. Daarom ben ik weggegaan, met veel verdriet, maar ook hoop in mijn hart.’

Wat is uw mooiste herinnering aan Suriname?
‘Mijn mooiste herinnering is dat we elke zondag met de hele familie naar de rivier gingen. We namen eten mee, gingen zwemmen en lachten samen. Soms kwamen wel twintig mensen bij elkaar. We zongen, dansten, en genoten van de zon. Dat waren de fijnste dagen van mijn leven.’

Wat deed het met u, mentaal en emotioneel?’
‘Soms was ik verdrietig. Ik miste mijn moeder, mijn zusjes, mijn huis. In Nederland was het vaak koud en stil. Ik voelde me soms alleen, alsof ik nergens bij hoorde. Maar ik ben niet gestopt; Ik bleef doorgaan, en ik leerde om sterk te zijn. Nu kijk ik terug en ben ik trots dat ik niet heb opgegeven.’

Wat vindt u van discriminatie?
‘Discriminatie is heel pijnlijk.Soms keken mensen raar naar mij. Of ze zeiden nare dingen. Alleen maar omdat ik een andere kleur heb of uit een ander land kom. Dat is niet eerlijk. We zijn allemaal mensen. Iedereen verdient respect. Ik heb geleerd: je moet staan voor wie je bent. Laat niemand je klein maken.’

Heeft u een levensles voor ons?
Blijf altijd jezelf. Wees trots op waar je vandaan komt. Schaam je nooit voor je taal, je kleur of je afkomst. En geef nooit op, ook al is het moeilijk. Het leven heeft mooie en moeilijke momenten. Maar als je gelooft in jezelf, dan kom je er wel. En nog iets: help anderen. Samen sta je sterker.’

Zou u iets anders doen als u het opnieuw kon doen?
Sommige dingen waren moeilijk. Maar ik heb geen spijt. Mijn keuzes hebben mij gevormd. Ik heb geleerd, gewerkt, en liefde gekregen.En ik heb gezien dat je ver kunt komen als je maar blijft geloven.’