‘Alle scholen waren bezet, dus ja dan ging je maar peren pikken’

Gijs, Wes, Maud en Iris gaan naar Nieuwe Niedorp bij de Wieringermeer om Co Munster (88) te interviewen. Ze zijn benieuwd naar zijn verhaal. Als de leerlingen van de Mozaïek in Broek in Langedijk aankomen, kunnen ze het adres niet vinden. De GPS zegt dat ze er zijn, maar het huis staat er niet… Gelukkig vinden ze het met een beetje hulp uiteindelijk toch. Cor Munster woont in een heel ruim en licht huis, en vertelt graag zijn verhaal.

Wat deed uw vader in de oorlog?
‘Mijn vader had een tuinbouwbedrijf en was naast tuinder ook slager. We hadden dus groenten, maar ook varkens, koeien en kippen. We aten veel varkensvlees en omdat je daar pukkels van kreeg slikten we biergisttabletten om dat te voorkomen.

Wij waren met vijftien kinderen thuis en mijn ouders hadden genoeg te eten om ons allemaal te voeden. Omdat wij veel eten hadden, brachten wij, als er een dier geslacht werd, vlees langs de mensen die bijna niets hadden. Soms werd je gezien door de Duitse soldaten en pakten ze alles van je af, we maakten dan dat we wegkwamen! Ook kwamen er mensen uit de steden, zoals Amsterdam en Rotterdam, bij ons langs en gaven wij hen uien, rode bieten en kool. Want daar hadden ze echt honger.’

Hadden jullie onderduikers?
‘We hadden acht jongens die onder de grond bij ons achter zaten ondergedoken. Dat waren jongens die opgeroepen waren om in Duitsland te gaan werken omdat ze daar zelf te weinig arbeidskrachten waren vanwege de oorlog. Ze hadden geen zin om naar Duitsland te gaan. We hadden speciaal voor hen een ruimte gegraven onder de grond van stro en aarde. Heel mooi! Ze verbleven daar vrijwel continue omdat je niet wist wanneer de Duitse soldaten huiszoeking deden. Wij brachten ze eten en drinken en het was leuk om met ze te praten.’

Bent u een keer opgepakt door de Duitse soldaten?
‘We haalden vaak kattenkwaad uit omdat er verder niet veel te doen was. Alle scholen waren bezet dus, ja dan ging je maar peren en appels pikken bijvoorbeeld. Op een keer werden we gesnapt door Duitse soldaten en moesten we in een kar onder een zeil liggen. Daar lag je en reed je dan…. We reden langzaam de heuvel op en ik maakt het zeil een beetje los zodat we eruit konden rollen. We rolden eruit langs de slootkant en landden in het gras…Wat nu? Gelukkig kwam er een motorrijder langs, bij wie we achterop mochten en die ons naar huis bracht. Wat waren onze ouders blij!’

Wat is het heftigste wat u heeft meegemaakt?
‘De Duitsers dreigden meerdere malen de Wieringermeer onder water te zetten aan het einde van de oorlog uit angst voor luchtlandingen van de geallieerden in het westen van Nederland. Ze bliezen uiteindelijk op 17 april 1945 op twee plaatsen de Wieringermeerdijk op en het gebied stroomde vol water. De bewoners vluchtten weg en wij vluchtten naar Hoogwoud. Al onze huishoudspullen lagen op onze paard en wagen en wij, vijftien kinderen, moesten wel 12 km lopen.

Ook onderduikers en verzetsmensen vluchtten het gebied uit. Toen we bij de rand van de Wieringermeer aankwamen werden we opgewacht door Duitse soldaten. Zij waren op zoek naar onderduikers en verzetsmensen. Ze schoten op mensen die verdacht waren en de verzetsleider A.C. de Graaf is die dag op de vlucht, door de Duitse soldaten neergeschoten. De straat waar het gebeurde is, naar hem vernoemd.’