Erfgoeddrager: safana

‘Hopelijk nemen jullie een klein stukje van mijn verhaal mee in jullie latere leven’

Ferris, Sidali, Matin en Safana van De Boomgaard zijn goed voorbereid en ontvangen Lenie Ekelschot in de docentenkamer op hun school. Ze vinden het jammer dat ze na een uur weer naar de les moeten want ze hebben nog heel veel vragen. Lenie heeft als afsluiting van het gesprek wel een belangrijke tip voor de kinderen: altijd blijven leren, ook al heb je er moeite mee. Want: “Ik mocht niet doorleren terwijl ik het wel had gekund en dat heb ik gemist.”

Wat was moeilijk voor u in de oorlog?
‘We hadden niet veel thuis omdat we met zeven kinderen waren. Er was ook niet veel te doen, we mochten niet lezen en we hadden geen speelgoed. Wel konden we op straat spelen omdat er bijna geen auto’s waren. Mijn vader werkte bij de spoorwegen en hij heeft meegedaan aan de Februaristaking in 1941, daarom moest hij onderduiken. Hij kwam terecht bij een tandarts in Amsterdam-Zuid. Daar heeft hij het goed gehad, hij heeft bijna een jaar ondergedoken gezeten. Soms kwam hij ‘s nachts thuis, dat was heel spannend en gevaarlijk, want boven ons woonde een NSB-er en als hij iets gehoord zou hebben dan had hij mijn vader vast aangegeven. Ik ben bijna de jongste, maar we hebben allemaal de oorlog overleefd, dat is een groot geluk.’

Hoe was de hongerwinter voor u?
‘Ik kan me herinneren dat mijn moeder een bed in de woonkamer had om warm te blijven, want we hadden geen kachel en geen kolen. Mijn moeder ging eten halen bij de boeren. Tarwekorrels die op het land lagen, raapte ze op en daar kon de bakker brood van bakken. In de hongerwinter in 1944 moest ik naar Coevorden. We gingen met heel veel Amsterdamse kinderen op een schuit, met alleen een emmer als wc. Onderweg werden we ook nog gebombardeerd. Toen we aankwamen moesten we met z’n allen in vrachtauto’s en zo zijn we naar Coevorden gereden. Daar kwam ik bij een gezin, dat was helemaal niet zo leuk. Ik was heel vaak verdrietig want ik miste mijn familie. Na de oorlog wilde ik maar één ding en dat was naar huis, maar ik zat in Coevorden op school dus ik moest nog wachten tot augustus totdat ik naar huis mocht.’

Wat was een leuk moment in de oorlog?
‘Er stonden vlak bij ons huis hele grote bomen, die hebben een aantal mannen in de nacht, in dichte mist, omgezaagd en vervolgens door ons huis gesleept, naar onze tuin en daar in stukken gehakt. Toen had iedereen weer een tijdje brandstof. In Coevorden was er een keer een begrafenis van een Amsterdams jongetje dat was neergeschoten door een vliegtuig. Tijdens de plechtigheid werd er weer gebombardeerd. We moesten schuilen op het kerkhof, ik heb net op tijd een baby in een kinderwagen meenemen. Een tijd geleden hebben we de Amsterdamse kinderen van toen weer ontmoet. Dat baby’tje was er ook, maar nu was het een hele grote man. Ik herkende hem nog steeds, dat was een mooi moment. Als ik na de oorlog het geluid hoorde van vliegtuigen, moest ik nog lange tijd aan de oorlog denken. Ik vind het heel fijn dat jullie hier les in krijgen, hopelijk nemen jullie een klein stukje van mijn verhaal mee in jullie latere leven.’

               

Contact


Heb je een vraag aan ons? Wilt u meedoen als verteller, als basisschool, of een bijdrage leveren door een interview te begeleiden? Neem contact op, we helpen graag verder.

Christine: +31 6 816 834 18

NL41 TRIO 0254 753892