Firdaouss, Kandeel, Romaissa en Omaima van de IJdoornschool in Noord konden bijna niet geloven dat Hennie de Kat-Belkmeer al 89 jaar oud is. Ze woont nog in haar eigen huis, heeft een Facebookpagina en ze maakt de prachtigste Colour-by-Number schilderijen helemaal zelf met de hand, de kinderen kennen die alleen van hun telefoon. Vooraf is Romaissa zo zenuwachtig voor het interview dat al haar spieren er pijn van doen. Maar eenmaal binnen is dat gelukkig allemaal snel weer weg.
Had u ook huisdieren in de oorlog
“Ja, we hadden een hond en een kat. De hond die noemden we Maximiliaan van Ameland, want we woonden in de Amelandstraat en hij heette Maxi. De poes was een lapjeskat en die heette Woesti. Ze betekenden erg veel voor mij in de oorlog, maar toen ik in de Hongerwinter naar Drenthe ging met mijn broer en zussen konden ze niet mee en bleven ze bij mijn oom en tante. Daar hebben ze de winter niet overleefd. Misschien zijn ze wel opgegeten, dat weet ik eigenlijk niet.”
Is er nog iets ergs gebeurd dat u zich nog goed herinnerd?
“De Duitsers hebben mijn moeder tot drie keer toe gevangengenomen. Mijn moeder werkte voor het verzet. We hadden ook onderduikers in huis, en dat liep uiteindelijk fout. Mijn moeder heeft eens twaalf dagen vastgezeten, en ze is een keer opgepakt om te worden verhoord. In maart 1944 is ze opnieuw gearresteerd en uiteindelijk in concentratiekamp Dachau te werk gesteld in een munitiefabriek. Pas in juni 1945 kwam ze weer thuis. Ze was ongelooflijk vermagerd.”
Had u een beste vriendin in de oorlog?
“Ik had destijds een hele goede vriendin, Rietje Gerritsen. Ook haar ouders hadden onderduikers in huis. Ze zijn tegelijk met mijn moeder opgepakt en te werk gesteld in Dachau. Na de oorlog werd duidelijk dat een tante van Rietje hen verraden had; die heeft daarvoor zelfs ook nog 3 maanden in de gevangenis gezeten. Maar na de oorlog kwam die tante weer gewoon bij hen over de vloer. Vanaf toen wilde ik niks meer met die familie te maken hebben.”
Hoe beleefde u de Hongerwinter?
“Van december 1944 tot mei 1945 zat ik met mijn zussen en broer in Drenthe. Vanaf Amsterdam zijn we daar naartoe gegaan, het laatste stuk zelfs lopend. Mijn broer moest eigenlijk werken in Duitsland, maar ging met ons mee naar Drenthe om onder te duiken. Bij de IJssel moesten we een brug oversteken. Dat was best spannend want overal was controle. We hadden mijn broer verkleed als meisje, met een hoofddoekje op en een lange rok aan. Op de brug kwam naast ons een vrouw lopen, maar gelukkig zeiden mijn zusjes snel dat mijn broer niet kon praten omdat zijn kies net was getrokken.”
