Erfgoeddrager: Justina

‘Hanny bracht ons elke dag naar school’

Wij zijn Eilaria, Justina en Veronia, zusjes van 10, 11 en 12 jaar oud. We interviewden mevrouw Rouwers, in een café in de Van Woustraat, vlak bij haar oude huis. Mevrouw Rouwers had een Joodse moeder en een Duitse vader. Ze heeft veel familie verloren in de oorlog. Met die emoties kon ze heel goed omgaan. En ze vertelde zo goed, het leek alsof we er zelf bij waren.

Wat zijn uw herinneringen aan de oorlog?
“Wij hadden een slagerij in de Van Woustraat, op nummer 58. ‘Canter’ heette onze winkel, (nu Hergo slagerijen). Mijn ouders, zus en ik woonden erboven. Vader en moeder werkten allebei elke dag in de slagerij. Daarom hadden wij onze lieve oppas Hanny. Ze was een Duits-Joods meisje. Hanny bracht ons elke dag naar school en haalde ons op. Op een gegeven moment werd Hanny weggehaald door de Duitsers en moest ze naar Westerbork. Uit het kamp stuurde ze mij een laatste kaart. Geschreven in 1943. Daarna is ze met de trein naar het concentratiekamp gebracht en vergast.”

Uw moeder was een Joodse vrouw, moest zij niet oppassen voor de Duitsers?
“Ja, maar mijn moeder was getrouwd met een niet-Joodse man. Een ‘gemengd huwelijk’ noemden ze dat. Dan was je veiliger. Desondanks werd ze op een dag toch meegenomen door Duitse soldaten. Vanachter ons raam, boven, zag ik hoe twee soldaten haar in de overvalwagen zetten. Tien dagen heeft ze toen in de kelders van de gevangenis op de Euterpestraat, (nu Gerrit van der Veenstraat), gezeten. Gelukkig kon mijn vader haar vrij krijgen. Alle acht broers en zussen van mijn moeder zijn in de oorlog vermoord. De hele oorlog heeft mijn moeder gewacht op hun terugkomst.”

Wat herinnert u zich van de Hongerwinter en de bevrijding?
“In de Van Woustraat stonden mooie bomen langs de stoepranden. Die zijn tijdens de Hongerwinter allemaal omgezaagd, iedereen stookte ze op in de kachels. Dankzij de slagerij hadden wij nog wel wat te eten. Toen kwam de bevrijding. Ik herinner me de Canadezen in hun tanks, die door de Van Woustraat reden. Ze gaven ons kauwgum. Ik heb die dagen ook een meisje kaal geschoren zien worden, midden op de Van Woustraat. Dat vond ik afschuwelijk om te zien. Mensen hielden haar vast, en zeiden: ‘We gaan je scheren!’ Ik was verstijfd. Toen ben ik snel naar huis gegaan. Maar er waren ook straatfeesten en hardloopwedstrijden. Eén wedstrijd heb ik gewonnen. Yoghurt kreeg ik als prijs.” 

Brief van Hanny aan Dolly

Contact


Heb je een vraag aan ons? Wilt u meedoen als verteller, als basisschool, of een bijdrage leveren door een interview te begeleiden? Neem contact op, we helpen graag verder.

Christine: +31 6 816 834 18

NL41 TRIO 0254 753892