Wij zijn Somia, Fleur en Gifineley en wij interviewden Virry de Vries Robles. Zij zat met haar ouders in kamp Westerbork toen haar moeder nog een zoontje kreeg. Bij de bevrijding was het gezin dus groter dan toen het naar Westerbork ging, en dat vinden wij toch wel heel bijzonder!
Voelde u zich bang tijdens de oorlog?
“Dat is bijna niet uit te leggen, want echt bang was ik in het begin niet. Ik was heel naïef en oorlog zei mij niet zoveel. Het begin vond ik eigenlijk wel spannend. We zouden de slechteriken wel even verslaan. Daar kwam bij dat ik, als kind, niks mocht vragen. Pas vanaf een jaar of 15 mocht je meepraten. Er werd mij niks verteld en ik mocht niks vragen. Dan wordt voelen ook een moeilijke zaak. Toen in het tweede oorlogsjaar de anti-Joodse maatregelen begonnen, dacht ik eerst dat ik iets fout gedaan had en dat ik daarom niet meer naar school mocht.
Een keer zijn wij opgepakt en hebben wij met veel andere mensen een hele tijd op de Polderweg gestaan. Maar omdat mijn vader bij de Hollandsche Schouwburg werkte, werden wij teruggestuurd. Toen we thuiskwamen waren al onze kostbare spullen weg. Wie hadden dat gedaan? De buren! Een deel hebben we nog teruggekregen. Toen mijn vader niet meer nodig was bij de Hollandsche Schouwburg, was het ook gedaan met onze veiligheid. We zijn toen eerst naar het politiebureau op de Weteringschans gebracht en van daaruit naar kamp Westerbork.”
Heeft u ooit geprobeerd te ontsnappen uit Westerbork?
“Die mogelijkheid heb ik wel gehad. Op Dolle Dinsdag was het zo´n chaos in het kamp dat ik had kunnen ontsnappen. Dat heb ik niet gedaan omdat ik wist dat ze dan mijn familie zouden vermoorden. Mijn moeder was daar en ik heb in Westerbork zelfs nog een broertje gekregen. Hij is daar geboren. Mijn gevoel had ik uitgeschakeld. Ik had geen verleden en geen toekomst, alleen het hier en nu. In het najaar van 1944 zouden wij eigenlijk met het hele gezin op transport gaan, maar op dat moment was mijn vader was nog niet in het kamp en konden ze ons dus niet als gezin tegelijk afvoeren. Ons transport is toen uitgesteld. Vlak daarna brak de spoorwegstaking uit en is er nooit meer een trein vertrokken vanuit Westerbork.”
Hoe was het toen u bevrijd werd?
“We zijn in april 1945 in Westerbork bevrijd door de Canadezen. Wij hebben toen nog tot de zomer in het kamp gezeten. We mochten er niet uit, want ze wisten eigenlijk niet wat ze met ons aan moesten. Mijn vader heeft toen geregeld dat we met een vrachtwagen van het Rode Kruis mee terug naar Amsterdam konden. Toen wij eenmaal terug waren op de Willem de Zwijgerlaan, woonden er andere mensen in ons huis. Het was ‘opgestaan, plaats vergaan’.”
