Wij zijn Maartje, Imane en Chakir en we interviewden mevrouw Straatman, die 12 jaar was toen de oorlog begon. Ze woont nog steeds in deze buurt en we bezochten haar in haar huis, waar we veel foto’s van dieren zagen. Ze heeft haar hele leven voor honden en katten gezorgd. "Ook in de oorlog hadden we thuis een hond,” vertelde ze. "Zelfs tijdens de hongerwinter at die hond met ons mee.”
Ging u tijdens de oorlog nog naar school?
"Toen de oorlog begon zat ik in de laatste klas van de Stadionschool, aan het Hygiëaplein. De Duitsers bezetten het gebouw, en daarom gaf de hoofdonderwijzer ons de laatste maanden les in de tuin van de school. Er kwamen vreemde kinderen in de klas. Hun haren waren rood geverfd. Toen de verf er uitgroeide, kon je zien dat hun haren eigenlijk zwart waren. Een tijdje later waren de kinderen weer weg. Pas later besefte ik me dat het Joodse kinderen waren.”
Hoe heeft u de oorlog ervaren?
"Het engst vond ik de vliegtuigen die overvlogen. We woonden driehoog, mijn ouders, broer en ik. En we hadden ook een hond. Wanneer het luchtalarm ging, moesten we met die hond de trappen afrennen.
Mijn broer Nico, negen jaar ouder dan ik, werd opgeroepen om in Duitsland te gaan werken. Maar hij weigerde te gaan en daarom bouwde mijn vader voor hem een schuilplaats op zolder. Hoewel mijn broer vanaf toen onderdook, was hij toch actief in het verzet. Als mijn moeder hem riep voor het eten, zei mijn vader dat hij lag te slapen. Maar eigenlijk was mijn broer dan weg. Omdat hij in Duitsland had moeten zijn, kregen we maar voor drie personen etensbonnen. En daar moest ook nog onze hond van eten. We hadden altijd honger.”
Hoe was de bevrijding voor u?
"5 mei was de verjaardag van mijn moeder. Stiekem luisterden we naar Radio Oranje. Toen hoorden we dat we waren bevrijd: een mooier verjaardagscadeau had mijn moeder niet kunnen wensen! Iedereen ging juichend de straat op, maar mijn moeder hield mij binnen. Ik was ondertussen 17 jaar en ze was bang dat ik door een knappe Canadees zou worden versierd… Het was ook nog een onrustige tijd: op 7 mei botsten mijn broer en zijn verzetsvrienden op een groep Duitsers, bij de ingang van het Vondelpark. Er vielen schoten. Toen mijn moeder dat hoorde, werd zij hysterisch. Ik zie haar nog bij het raam staan. "Nico! Nico!” riep zij wanhopig. Ineens stond mijn broer weer binnen. Zijn vrienden waren dood, maar hij had het overleefd.”
